Wanneer mijn broers vroeger naar de Tour de France keken, verkoos ik de boekenkast boven de televisie. Uren kijken naar een eindeloos peloton draaiende wielen over zwarte, kronkelende wegen? En er daarna zelf op mountainbikes op uit trekken? Ik zag liever letters dan linten van asfalt.
Toen ik een paar jaar geleden aan de balie van een sportschool stond met een gekneusde voet en mij ‘spinning’ – of RPM, noemden ze het – geadviseerd werd, stond ik dan ook niet meteen te springen. Dat kon ik ook helemaal niet, op dat moment, maar à la, je begrijpt wat ik bedoel. Toch vond ik mezelf een dag later tussen een tiental fanatiekelingen op klakkende klikschoentjes. In mijn yoga-legging en hardloopschoenen hees ik mezelf zuchtend op een fietsapparaat. In het uur daarna gebeurde er iets vreemds en onverwachts. Ik vond het leuk.
“Deze training is saai hoor” zei een vrouw me in de douche, na afloop. “En zwaar. Je doet het puur voor je conditie”. Ja, ik vond het loodzwaar, al vanaf de eerste minuut. Maar saai? In mijn hoofd had ik fantastische fietstochten gemaakt: langs de kust van Australië en door de steden van Japan. Met grote snelheid was ik over de heuvels van Slovenië gesjeesd en over de Brooklyn Bridge New York ingereden. Er was een overlevingsmechanisme aangegaan om de pittige training vol te houden: levendige fantasieën vol herinneringen en landschappen waren aan me voorbij getrokken. Twee dagen later volgde ik de training weer, en ondertussen overviel me de gedachte: als ik dit al zo leuk vind, hoe leuk zou ik het dan vinden als de landschappen écht waren?
Om het te testen huurde ik een mountainbike op Terschelling. Man, wat voelde ik me gelukkig, een dag crossend op bospaden en dorpsweggetjes. Thuis, in Amsterdam, huurde ik een racefiets en zoefde ik naar Oudekerk aan de Amstel en Uithoorn. Familiebezoek combineerde ik met een tochtje van Nijverdal naar Lochem. Toen wist ik het zeker: ik wil een eigen fiets.
Op mijn verjaardag kreeg ik van mijn beste vrienden ‘Vrouw & Fiets’, het handboek dat schrijfster Nynke de Jong en oud-profwielrenster Marijn de Vries schreven voor fietsende vrouwen. Gretig dook ik in hun kennis en leerde ik uit mijn hoofd waar ik op moest letten bij de aankoop van een racefiets. Met het boek als boodschappenlijstje toog ik naar de sportwinkel om een shirt te kopen met zakjes in de rug en een broekje met een zeem erin. De zeem voelde veel te veel als maandverband maar de stemmetjes van Nynke en Marijn fluisterden in mijn oor dat ik daar later blij mee zou zijn – wat klopte. Ik kocht energierepen, oefende fanatiek de stretchoefeningen en het snuiten van je neus op de fiets. Ik glimlachte bij de vele anekdotes en las het boek nog een keer, om er zeker van te zijn dat ik niets zou vergeten. En zo stond ik, nerveus als voor een schoolexamen, in de grootste fietsenwinkel die ik ooit zag. En tot mijn vreugde wist ik waar de verkoper het in zijn uitleg en adviezen over had. Na een testrit koos ik een fiets.
Nu rijd ik inmiddels al heel wat weken, met een grote glimlach, op mijn eigen fiets. Waar ik riep dat uiterlijk mij niets kon schelen, kijk ik bewonderend naar het zwart-rode frame. Waar ik in de sportschool nog steeds in een legging fiets, wars van de klikschoenen en racehandschoentjes om me heen, heb ik inmiddels een beginnende fietskleding-collectie voor diverse weertypen. En waar ik me bij wandelingen langs de Amstel altijd ergerde aan de fanatieke types die schreeuwden dat iedereen aan de kant moest gaan, ben ik er nu zelf zo eentje.
Maar de Tour de France kijken? Daar moest ik nog niet aan denken.
Tot ik Tom Dumoulin de Giro zag winnen.
Komende tijd in de serie ‘Bikes & Bourbon’: op de fiets de literatuur achterna. Stay tuned!
Het boek ‘Vrouw & Fiets’ van Nynke de Jong en Marijn de Vries is te koop bij Bol.com (affiliate link).
2 reacties
Leuk!
Schrijven uitstekend, goed werk, dank je!