Negenentwintig kilometer aan boeken.

Het was een klamme zomerdag en ik kon me geen betere plek wensen. Het was augustus en na een druk jaar was ik een paar weken in Amerika. Een prachtige rit in een cabrio door North Carolina, Virginia en Maryland had ik al achter de rug en nu was ik in New York. Na een optreden had ik zes dagen voor een eerste kennismaking met de stad uit mijn jeugddromen. Broadway was niet te missen en zo ook één van haar beroemdste winkels: Strand Bookstore.

Dwalend door de mijlen aan papier voelde mijn maag vlinders van alle verhalen die zich in dit pand bevonden. Een miniem deel van deze verhalen nam ik met me mee de zomerlucht in, waaronder het boek Chronicles Volume One van Bob Dylan. In de afgelopen jaren had ik boeken óver Dylan verslonden, maar het autobiografische werk van de vakman zelf stond nog op mijn verlanglijst. Er was geen beter moment en geen betere plek om eraan te beginnen dan deze zomer, in New York.

Chronicles is geen autobiografie zoals we die van andere artiesten kennen. Niet alleen wordt Dylan’s verhaal niet chronologisch verteld, ook wordt niet het hele verhaal verteld. Anekdotes over faam en zijn successen worden overgeslagen. In plaats daarvan vertelt Dylan over zijn eerste stappen in de koffiebars van Minneapolis en New York, waar hij covers ten gehore brengt en mondharmonica speelt in bands. Hij vertelt over de plekken waar hij overnachtte en waar hij op volle boekenplanken stuitte die hem de rest van zijn leven zouden inspireren. Tolstoj, Pushkin, Tsjechov, Balzac, Baudelaire en Kerouac: het was de olie waarop zijn muzikale vuur begon te branden.

In andere hoofdstukken krijgen we als lezer een kijkje in de ontstaansgeschiedenis van twee platen: New Morning en Oh Mercy. Maar vooral leidt het ons naar een mindere periode in het leven van Dylan, waarin zijn bekendheid een steeds grotere last op zijn schouders wordt. Publiek en pers duwen Dylan in een rol waar hij zich niet in thuis voelt. Nooit heeft hij voor ogen gehad de ‘stem van een generatie’ te worden en nooit zal hij dit willen zijn. Het ging, gaat en zal voor hem altijd en vooral om zijn songs gaan, om zijn teksten en zijn muziek.

Over de muziek gaat het volop. In het hoofdstuk Oh Mercy verhaalt hij over het ontdekken van nieuwe vocale en muzikale technieken waardoor hij het plezier in musiceren terug lijkt te krijgen. Ook vertelt hij uitgebreid hoe hij liedjes begon te schrijven:

I can’t say when it occured to me to write my own songs. I couldn’t have come up with anything comparable or halfway close to the folk song lyrics I was singing to define the way I felt about the world. I guess it happens to you by degrees. You just don’t wake up one day and decide that you need to write songs, especially if you’re a singer who has plenty of them and you’re learning more everyday. Opportunities may come along for you to convert something – something that exists in something that didn’t yet. That might be the beginning of it.”

Ook al maakt dit Chronicles tot een interessant boek voor muziekliefhebbers, het is maar een klein deel van het verhaal. Het boek leest als een reis, van Minnesota naar New York, op zoek naar authenticiteit, langs de dalen van de faam en over de bochtige wegen van psychisch en fysiek herstel. De leeservaring voelt alsof je met Dylan zelf in gesprek bent op een nachtelijke veranda en uren luistert naar een leven vol inspiratie, geluk en verwarring.

Het vierde hoofdstuk verhaalt over Dylan’s samenwerking met producer Daniel Lanois, in diens studio in New Orleans. Na een moeizame en frustrerende maand wordt Dylan op een ochtend voor zonsopgang wakker en besluit met zijn vrouw een paar dagen te gaan rijden. Bij de eerste zonnestralen rijden ze op een Harley hun hoofden leeg, richting het westen, tot ze honger krijgen.

Feeling hungry, we stopped into Chester’s Cypress Inn on Route 20 near Morgan City, a fried chicken, fis hand frog leggs joint. I was beginning to get weary. The waitress came over to the table and said, “How about eating?” I looked at the menu, then I looked at my wife. The one thing about her that I always loved was that she was never one of those people who thinks that someone else is the answer to their happiness. Me or anybody else. She’s always had her own built-in happiness. I valued her opinion and I trusted her. “You order,” I said. Next thing I know, fried catfish, okra and Mississippi mud pie came to the table.”

Al lezend, in een hotelkamer in New York, leek ik dichter bij Dylan te zijn dan ik tijdens een concert ooit geweest was. Ook ik had de helende kracht ervaren van het rijden over Amerikaanse wegen, na maanden van hard werken in onzekerheid en frustratie, zij het van een andere orde dan Dylan. Soms is alles wat je nodig hebt een dag op het asfalt en een geliefde die een stuk taart voor je neerzet.

Ook al eet je hem niet op.

I wasn’t nearly as hungry as I thought I was-just ate the onion rings.”

---

Recept Mississippi Mud Pie

De Mississippi mud pie is een chocoladetaart, waarschijnlijk ontstaan rond de oevers van de Mississippi, een rivier die overigens in de buurt komt van de stad Duluth, geboortegrond van Dylan. De naam is gebaseerd op de smeuïge structuur van de taart, die overeenkomt met de oevers van de rivier.
Ik heb diverse mud pie’s getest, en de lekkerste vind ik de mudcake uit Yvette van Boven’s kookboek Homemade Winter: smeuïig met de smaak van cacoa, whiskey en een kruidige notenpasta in het midden.

Ingrediënten voor de mudcake:

• 250 ml melk
• 450 gram suiker
• 250 gram roomboter
• 150 gram pure chocolade
• 2 eieren
• 100 ml whiskey of rum
• 75 gram zelfrijzend bakmeel
• 125 gram bloem
• 100 gram cacao
• snuf zout
• wat extra cacao voor de garnering

Ingrediënten voor de notenpasta:

• 300 gram diverse noten. Het boek adviseert: 100 gram hazelnoten, 100 gram amandelen en 100 gram pinda’s, maar je kan hier een beetje in variëren
• 1 theelepel kaneel
• snuf zout
• 2-3 eetlepels suiker (naar smaak)
• 1 eetlepel appelstroop
• 1 dl zonnebloemolie

1. Verwarm de oven voor op 160 graden, met de heteluchtfunctie uit, anders wordt de cake te droog.
2. We beginnen met de cake. Verwarm de melk met de suiker op het vuur, maar let op dat je hem niet laat koken. Voeg de boter in klontjes toe.
3. Breek de chocolade in stukjes en voeg deze, als de boter in de hete melk gesmolten is, ook toe. Haal de pan dan van het vuur en laat het even staan tot de chocolade ook gesmolten is. Roer af en toe voorzichtig door.
4. Vet een bakvorm in (Van Boven raadt een doorsnede van ongeveer 22 cm aan) met boter. Beleg de bodem met een mooi op maat geknipt stuk bakpapier, dit zorgt ervoor dat je taart straks niet aan de vorm vast blijft zitten. Bekleed de randen ook met reep bakpapier, die zo hoog is dat het bakpapier boven de vorm uit steekt.
5. Vet het bakpapier ook weer goed in.
6. Klop de eieren met de whiskey en giet het mengsel al roerend bij het warme chocolademengsel.
7. Zeef het bakmeel met de bloem, cacao en het zout boven een grote mengkom.
8. Giet al roerende de vloeibare mix bij het bakmeelmengsel.
9. Schenk alles in de beboterde bakvorm.
10. Bak de taart anderhalf uur, of tot een satéprikker er weer schoon en droog uitkomt.
11. Terwijl de cake in de oven staat kun je de notenpasta maken. Doe hiervoor alle ingrediënten bij elkaar in de keukenmachine.
12. Maal het helemaal fijn, of zo fijn als je wilt – proef even wat je lekker vindt.
13. Is de pasta te droog? Voeg dan wat zonnebloemolie toe, en proef of er nog suiker bij moet.
14. Schep de pasta in een schone pot tot gebruik. Ik houd altijd pasta over en hij is ook heerlijk op brood of door de yoghurt.
15. Is de cake gaar, laat hem dan 10 minuten in de vorm afkoelen en stort hem vervolgens op een taartrooster. Laat hem helemaal koud worden.
16. Snijd de cake doormidden (of in meer lagen) en besmeer elke laag dik met de notenpasta.
17. Leg de lagen weer op elkaar en bestrooi de taart met cacao.

De Amerikanen zouden er nog een laag chocoladepudding en slagroom bovenop leggen, maar poeh, zo is deze taart vullend genoeg… Of, zoals Yvette van Boven zelf schrijft:

Eet verder de hele dag niks.”

Chronicles Volume One van Bob Dylan is o.a. hier verkrijgbaar. Ook is het boek in het Nederlands verschenen (link). Het kookboek Homemade Winter is een echte aanrader, mijn lievelingskookboek, kan ik wel zeggen. Het is o.a. hier te vinden.
(affiliate links)