(Of: hoe een avondje Netflixen je een onvergetelijke reis bezorgt).

Het was een veel te korte avond na een veel te lange dag, te vol van keuzes maar met te weinig tijd voor de boeg. Tussen banen en projecten door zouden we in juli veertien dagen hebben voor een (motor)reis, maar waar wilden we heen? Kroatië en Noorwegen leken te ver voor twee weken, Duitsland te dichtbij, en, na diverse voors en tegens, sloegen we de laptop dicht. Onbeslist.

Pyjama en Netflix gingen aan en we keken een aflevering van Chef’s Table, een Amerikaanse documentaireserie die in elke aflevering een bekende chefkok portretteert. We waren aangekomen bij de vijfde episode van het tweede seizoen met een hoofdrol voor chef Ana Roš en restaurant Hiša Franko in Kobarid, Slovenië. Al na een klein half uur Sloveense natuur, gepassioneerde verhalen en ademloos mooie shots, keken we elkaar aan en hoefden we niets meer te zeggen: we gingen naar Slovenië.

Enkele weken later reden we in drie dagen via Duitsland en Oostenrijk naar een bebost en bergachtig landschap. Na prachtige dagen in Bled en Ljubljana (waarover later meer) brachten we een paar dagen door in de Julische Alpen, aan de oevers van de Soça rivier. Bij het blauwste water dat ik ooit zag, zette ik mijn angsten opzij en raftte en zwom ik.

We wandelden onder roze luchten…

…en reden de Vršič pas, de hoogste bergpas in Slovenië met 50 (!) haarspeldbochten.

De Vršič pas neemt je mee naar een hoogte van 1.611 meter en wordt ook wel de Russian Road genoemd; aan het begin van de 20e eeuw werd deze door Russische militairen gebouwd.

De pas is onderdeel van het Triglav National Park, vol bergen, met soms een waterval of sneeuw. Waar je ook rijdt, altijd kom je uit bij het blauw van de Soça rivier.

En ook al was dit al genoeg voor een heerlijke vakantie, de kers op de taart moest nog komen. Na het zien van Chef’s Table hadden we een mailtje gestuurd naar Hiša Franko, en ja hoor, er was nog net een plekje in de periode dat wij er zouden zijn…!

Hiša Franko is het restaurant van chefkok Ana Roš en haar man en sommelier Valter Kramar. Het ligt vlakbij de Oostenrijkse en Italiaanse grens, in het Sloveense dorpje Kobarid. Slovenië kent geen Michelingids en er worden geen sterren uitgedeeld, maar vele kenners zijn het erover eens: Ana Roš zou die absoluut krijgen, als dat wel zo was.

Zo zaten we op een zomerse juli-avond tussen velden en bergen, op het terras van een groot roze huis. Het verhaal gaat dat Ernest Hemingway er A Farewell to Arms heeft geschreven, nadat hij er verpleegd was tijdens de Eerste Wereldoorlog. Vele jaren en functies later, herbergt het pand nu de keuken van Ana, de wijnkelder van Valter en het huis, hotel en restaurant van hen samen.

Hiša Franko is niet stijf of heel erg deftig, maar een plek waar je je direct thuisvoelt:

Na een wandeling, (bubbel)bad en een wijntje op het balkon, waren we er klaar voor: een 10-gangenmenu tussen de bergen, onder een roze lucht. En man, wat hebben we genoten. We aten:

• Amuse: kaaslolly van Montasio (een Italiaanse kaas)
• Marmerforel (uit de Soca rivier) met salamblad en kastanjes
• Watermeloen met rabarber, langoustines en pimpinella, een kruid dat wij kennen als bevernel. (Dit vond ik één van de hoogtepunten: de zachte langoustines met de frisse rabarber, zoete meloen en kruiden… Veeg mij maar op.)
• Makreel die gepocheerd is in kaneel, met tomaat en gekarameliseerde radijsjes
• Een zomerse ravioli van bloemkool met babygeitenhersenen, zwarte truffel, zwarte bonen en ansjovis in bouillon van babygeitenkop (Niet alleen was brein eten een ervaring op zich, het was zo, zó lekker.)
• Inktvis, gevuld met lamszwezerik, tuinbonen in gesmolten grottenkaas (Hiervan ga ik nog watertanden. Zo’n verrassend intense, bijzondere en lekkere combinatie. Alleen al om dit weer te mogen proeven, zou ik teruggaan.)
• ‘Moderne vissoep’ van rode mul, kreeft, gekonfijte citroen, rode ui die gemarineerd is in oranjebloesem
• Konijn die “eigenlijk een Mexicaanse kip wil zijn”, met een huid van kip en Mexicaanse mole
• Toetje 1: vlierbloesem, witte perzik en zacht fruit (in een gelei) met schuim van witte chocolade en amandelbrood
• Toetje 2: meringue van walnoot, kefir van 21 dagen oud, peer die doordrenkt is van kamille met boshoning en ijs van pollen
• Een kaasplankje, met kazen uit Tolmin, gerijpt in de kelder van Valter

…en bij elke gang kwam een bijpassende (Sloveense) wijn, die ervoor zorgde dat we, met lichte hoofden en volle magen, de trap op stommelden richting hotelkamer.

Na een heerlijk ontbijt reden we de volgende ochtend – met een kleine kater – de grens over, richting Italiaanse espresso’s. In de dagen erna toerden we, vol van geluk, naar huis.

De plek, de bijzondere combinaties van smaken en het goede gezelschap maakten het tot één van de beste eet-ervaringen die ik ooit had. Nog denk ik soms aan de rabarber met watermeloen, de vis met tomaat of de grottenkaas. Nog denk ik aan het land: het blauw van de Soça rivier, waar we in een rubberboot doorheen dreven, de bochten, de velden en de bergen. Mocht je een mooie, rustige, niet te dure en ontzettend fijne plek zoeken voor je vakantie: ga erheen. En als je kan, eet dan bij Hiša Franko.

Hopelijk tot snel weer, Slovenië.

De Chef’s Table-aflevering over Ana Roš is te bekijken op Netflix.

Hoe ik ook van koken (en uitdagingen!) houd: dit 10-gangen-menu is niet na te doen. Maar in een volgende blogpost neem ik je mee naar Ljubljana, de hoofdstad van Slovenië, en maak één van ’s landst bekendste (en lekkerste!) toetjes.

Weer op weg na één van de heerlijkste etentjes ooit. Gedineerd, geslapen, ontbeten en genoten bij @hisafranko en het was subliem ?. Met volle buiken op weg naar Oostenrijk (en een lichte kater ?) #hisafranko #chefstable #slovenia #kobarid #soca #socavalley #roadtrip #travelgram #bmwk100 ??

Een foto die is geplaatst door Channah (@channahmusic) op 18 Jul 2016 om 11:42 PDT