Wanneer mijn broers vroeger naar de Tour de France keken, verkoos ik de boekenkast boven de televisie. Uren kijken naar een eindeloos peloton draaiende wielen over zwarte, kronkelende wegen? En er daarna zelf op mountainbikes op uit trekken? Ik zag liever letters dan linten van asfalt.
Toen ik een paar jaar geleden aan de balie van een sportschool stond met een gekneusde voet en mij ‘spinning’ – of RPM, noemden ze het – geadviseerd werd, stond ik dan ook niet meteen te springen. Dat kon ik ook helemaal niet, op dat moment, maar à la, je begrijpt wat ik bedoel. Toch vond ik mezelf een dag later tussen een tiental fanatiekelingen op klakkende klikschoentjes. In mijn yoga-legging en hardloopschoenen hees ik mezelf zuchtend op een fietsapparaat. In het uur daarna gebeurde er iets vreemds en onverwachts. Ik vond het leuk.
