Het was een koude winteravond in februari en met lichte twijfel zat ik op de fiets. Een paar weken eerder had ik in het NRC een indrukwekkend artikel gelezen over oorlogsfotografe Lynsey Addario. Het stuk sloot af met een aankondiging voor de lezing die Addario vanavond zou houden in Pakhuis De Zwijger in Amsterdam. Iets in dat stuk had me doen besluiten de datum te noteren in mijn agenda en vanavond daadwerkelijk op de fiets te stappen, ondanks de lange, vermoeiende werkdag die achter me lag.

Pakhuis De Zwijger had Addario uitgenodigd ter ere van het uitkomen van haar memoires, It’s What I Do, in het Nederlands vertaald als Dit is wat ik doe, waarin ze schrijft over haar leven als fotojournaliste voor o.a. The New York Times en National Geographic. Het boek verhaalt over haar reizen naar Darfur, Gaza, Irak, Congo (en zoveel meer), haar ernstige auto-ongeluk in Afghanistan en haar twee (!) gijzelingen: één dag in Irak en een week in Libië, waar zij betast en geslagen werd.