Precies een jaar geleden was ik tijdens de Kerstdagen in Melbourne, Australië. Waar de perfectionist in mij altijd een beetje moeite heeft met Kerst – want het wordt nooit helemaal wat je ervan verwacht had – werden dit de meest relaxte feestdagen ooit. Zonder verwachtingen struinden we door St. Kilda, een wijk aan de kust. Op een dakterras dronken we mojito’s, met Australiërs die uitbuikten van uitgebreide familielunches. In de enige winkel die open was (een Joodse taartenshop) kochten we stukken cheesecake die we opaten op het strand, tussen ontblote bovenlijven en Kerstmutsen op verbrande gezichten.

En ook al sluierden we heerlijk door de straten en realiseerden we ons dat Kerst nooit meer zo ontspannen zou worden als die dag, het was toch een beetje gek, de dagen op onszelf. Want Kerst gaat over vriendschap, familie, delen en er zijn voor de ander. Je kijkt om de heen naar de vrienden die je gekozen hebt, de familie die je liefhebt, en bent dankbaar voor het dak boven je hoofd en het zachte vloerkleed onder je voeten. Je viert, eet, en vooral: je geeft.